Drama’s in overvloed op Manggoapi, het land van de Mandatjans waar wij woonden. Grote pythons in de kippenren… aanvallen van ‘killer-bees’, het afschieten van mijn varken Krelis… de luidruchtige, angstaanjagende plundering van onze ramboetans, midden in de nacht door grote legers Kalongs, Vliegende Honden… de ‘verdwijning’ van het tamme varken van Hupkens… het ging maar door.

 

Niet allemaal vreselijk en erg… want wát was ik blij met de executie van Jacob! Alles maakte diepe indruk op een kinderziel. Eén drama sprong er echter bovenuit! De dappere daad van Bruno!

 

Wij waren net uit school toen ineens een enorm kabaal van de honden in het kniehoge gras bij de kali. Ze gingen als gekken tekeer, sprongen op en neer, blaften woest en leken mijn zusje Milly aan te vallen. Opa Bert pakte het geweer om die dolle honden af te schieten en Milly te redden.

 

Moeder Stans was ook snel ter plekke en toen Bert de kaliber 12 aanlegde riep ze; “wacht even pa, hier ligt een slang! De honden hebben hem doodgebeten.” Daar lag inderdaad een OELER BISA, de giftigste slang ter wereld, aan flarden gescheurd door onze honden. Ze hadden het dus niet op Milly voorzien, maar probeerden haar te redden.

 

Even later begon Bruno te schuimbekken, viel om en begon te stuiptrekken. Opa rende weg en kwam terug met een bekertje sap van de pisangboom. Hij goot het in Bruno’s bek en die werd inderdaad wat rustiger. Maar na een paar tellen begon hij weer te stuipen en was dood.