‘Opoe (Batten) vertelde altijd verhalen om ons rustig te krijgen. Je had toen nog geen pleestetion en zo, hè.

 

Opoe vertelde een keer over een sinjo, jongen, die zijn ouders verloor. Kassian, helemaal alleen. Een tani, boer, in de kampong kon wel een knechtje gebruiken en adopteerde hem. Op diezelfde dag kreeg de koe van de tani een kalf. Matti, dood… dacht hij.

 

De sinjo dacht van niet en nam het kalf stiekem mee naar zijn slaapplek en ging tegen het kalf aan slapen. Ineens schrok hij wakker… het kalf bewoog en wilde opstaan. Blij natuurlijk, die sinjo. Hij mocht het kalf houden als hij hem zelf naar de wei halverwege de vulkaan zou brengen… en terug.

Zo nam sinjo elke dag het kalf op zijn schouders en sjouwde het de berg op en ’s avonds terug. Maar kalfjes worden groot! En zo gebeurde het dat na een tijdje een Javaanse jongeman met een hele koe op zijn rug de berg op sjouwde! Hij werd de “KOETILLER” genoemd.’

 

‘Goh Mam, hoe komt U bij dít verhaal?’

 

‘Nou, hier ligt een folder van DE KOETILLER uit Noordwijkerhout! Hele leuke cafetaria met lieve mensen… daar gaan we altijd patat halen… toen moest ik aan dat verhaal over die Koetiller op Java denken… en we hebben nog veel meer KOETILLERS in Noordwijkerhout, een hele blaaskapel!’

 

Dus… je bent pas NOORDWIJKERHOUTER… als je naast het verhaal van de Noordwijkerhoutse Koetillers, ook dit verhaal kent! Want, Omi, mijn moeder, is geboren op Java, maar woont binnenkort 60 jaar in dit prachtige dorp en is échte Noordwijkerhouter!