SUHARTI 88 JAAR!
Een ode aan mijn moeder Stans Becking-Marks
Ze wordt vandaag 88 jaar. De vrouw die mij, met hulp van Oma Markoem, in het primitieve Manokwari op de wereld zette.
Ik hou zielsveel van haar… van deze meest bijzondere vrouw die ik ken.
Van deze vrouw, die meer ellende heeft meegemaakt dan eenieder die ik ken.
Van deze vrouw, die altijd oog heeft voor diegene die het minder heeft en haar hand naar hem of haar uitsteekt.
Van deze vrouw, die met hetzelfde gemak een ‘kaliber .12’ hanteert als een soeplepel.
Van deze vrouw, die acht kinderen heeft opgevoed en hen ieder jaar naar de Ardennen heeft meegesleept.
De lofzang over mijn moeder is eindeloos. Ik heb hem geprobeerd te vangen in mijn boek, waarin ik haar geboorte als volgt beschrijf:
“Daar in Temanggung werd, op maandag 5 februari 1934 aan de Patjarweg, mijn moeder Johanna Maria Constance Marks geboren. Aan de voet van de Gunung Sumbing, met uitzicht op de dodelijke Gunung Merapi. Rechts van de Sumbing stond de Sindoro en links de slapende reus Merbabu… het gevaarlijkste vulkaangebied van de Indische Archipel en in dat besef hakkelde vader Bert vol emotie; ‘Dit zou wel eens een explosieve dame kunnen worden.’
Constance, vroedvrouw en vriendin van moeder Augustine, was nog stil van de eer die haar net ten deel was gevallen. Er was een kindje naar haar vernoemd! Met een blik op haar polshorloge wist ze niets anders te antwoorden dan; ‘In ieder geval een vroege vogel, Bertus, dus maak je borst maar nat, ouwe kroegentijger.’
Een vermoeide en voldane glimlach verscheen op het natte gezicht van de kraamvrouw, terwijl ze toe keek hoe grote Constance de krijsende baby afsopte en liefdevol in haar handen gaf. Geroutineerd haalde ze een borst tevoorschijn en kleine Constance begon vol overgave aan haar taken op deze wereld.
HOE ZWAAR DIE ZOUDEN WORDEN WIST ZE GELUKKIG NIET!”
===========================================================================
Wat was Omi blij met het kadootje van onze Landmacht, dat ze gisteren mocht ontvangen. Van HAAR soldaten nog wel!!
Ons moedertje Omi is het vechten tegen het ons aangedane ‘Ongekende Onrecht’ moe. Ze wil niet meer voor camera of op de bühne, ze wil alleen nog maar genieten van haar talrijke kroost. Wil iemand weten wat zij over Limpach of de Oost vindt, dan verwijst zij naar de film van haar laatste interview, en het dikke boek over haar leven.
Moedertje, een fijne verjaardag en nog heel veel jaren van liefde en geluk. Dat heeft U zoooo verdiend!!
(De foto’s spreken voor zich; zo niet, vraag en wij antwoorden.)
