Vanmorgen bij WNL; twee schrijvers van het nieuwste boek over onze militaire missie in Uruzgan. Zestig jaar na de ongekende ramp met Nederlands-Indië. In die zestig jaar is echter niets, helemaal niets veranderd!! Opnieuw werden uiterst jonge knapen met minimale training en opleiding een ‘OORLOG’ ingestuurd. Anders mag ons optreden in Uruzgan niet heten, dames en heren politici!

 

‘Plotseling’ was de missie afgelopen. Tolken, hulpjes, gidsen werden in de steek gelaten. Exact hetzelfde als zestig jaar geleden. Zodra ik toestemming krijg van mijn hoogbejaarde vriend en Indië-veteraan, zal ik de brieven publiceren die hij van zíjn gids, steun en tolk en toeverlaat ontving.

 

Zijn bruine maat die hij op Java heeft moeten achterlaten. De brieven werden steeds heftiger, steeds meer moorden van Darul Islam, TNI en van hemzelf! Steeds wanhopiger en hartverscheurender werden de schreeuwen om gered te worden door ‘Belanda.’ Tot die laatste brief… 12 december 1949… daarna niets meer…

 

Onze jongens in Uruzgan zullen over enkele jaren óók onderwerp zijn van onderzoek door werkloze historici, in opdracht van de regering. Sluw losgepeuterd door een slimme directeur van één van de vele archiefachtige instituten op zoek naar werk. Ook deze jongens zullen de schuld in de schoenen worden geschoven. De kinderen van deze jongens komen daartegen in verweer… voeren een achterhoede gevecht tegen de gevestigde politieke orde.

 

Moraal van dit verhaal; laat dat laatste niet gebeuren! Onze helden zijn en blijven onze helden en daar moet die grijze gruwel van af blijven! Kom in verzet tegen het huidige DEKOLONISATIE ONDERZOEK!

 

Pik het niet dat werkgelegenheid van ‘geleerden’ zwaarder weegt dan de eer van onze ouders! Maak NU een einde aan dit soort praktijken, anders zijn jullie over een tijdje zelf aan de beurt!