REACTIES VAN LEZERS
Het boek uit! Prachtig verwoord. Hoewel het een boek is met het verhaal van jouw familie is het toch boeiend om te lezen. Het eerste deel was ook heel herkenbaar. Ook onze Scheveningse voorvader trouwde toen zij al 2 kinderen hadden met zijn inlandse vrouw. En ook wij hebben een tante Cor een tante Lily een tante Fiet.
Het boek heb ik even weggelegd na het lezen van het stuk De afrekening. Dit moest ik eerst verwerken. Meer dan 2 weken heb ik het boek niet meer aangeraakt. Daarna weer door- en uitgelezen. Super!
ELVIER KUPERS-VAN DUIJNE
Dochter van Miel van Duijne, vriend van Karel in boek
Ik zit helemaal in je boek. Je neemt de lezer echt mee…
Boek is uit… echt wow en diep respect voor jouw moeder…wat een levensgeschiedenis Ik heb gehuild, veel tranen gelaten… maar ook gelachen heeel mooi neergezet Erik. Diepe bewondering voor jou, in één woord geweldig. Het boek heeft mij ook wat aangedaan… echt geen woorden voor…
ORLANDA SCHOUW – 60 jaar
Geboren op Nieuw-Guinea
Ik ben voorlopig nog niet klaar, maar kan toch niet wachten om je nu al over je boek te appen. Ik ben gisteren begonnen en moest stoppen om de jongens te voeden. Net weer even verder gegaan en ik moet mezelf dwingen het weg te leggen omdat ik echt aan de slag moet met andere dingen. Wat is het spannend en mooi beschreven! Ik ben nu bij Karel die zich aan de Jappen heeft overgegeven en waar het stuk van opa Marks weer begint. Als je er nou ook nog eens een luisterboek van maakt, kan ik verdergaan tijdens de wekelijkse schoonmaak. Ik heb nog nooit zo’n gedetailleerd verhaal gelezen over de oorlog in Indonesië en hoe het de mensen verging in de kampen. Ik vind het zo verdrietig om te lezen, maar ik zuig ook alle informatie gretig op. Wat prachtig om te lezen dat Omi ook Chinees bloed heeft! Dat wist ik niet! En al hun andere namen. Prachtig Erik! Tot nu toe helemaal te gek!
Ik heb hem uit! Ik vind het prachtig en ook een beetje triest. Wat hebben jullie en Omi en Opa verschrikkelijke dingen meegemaakt. Het verklaart wel veel. En wat jammer dat wij als kleinkinderen (en alle Nederlanders) maar zo weinig weten over wat zich daar af heeft gespeeld. Ik ben heel anders gaan denken over die oudjes en ook over Opa van Denzen bv. Die heeft daar ook gevochten en een knauw van gekregen. Nu kan ik me een voorstelling maken van hoe het daar geweest moet zijn. Ik wens dat ik het eerder had geweten. Wat goed dat jij het hebt verteld Erik! Het enige boek wat ik ken dat de echte geschiedenis laat zien over die rotte (en mooie) tijd. Een boek voor alle indo-nazaten. Echt waar! Wat ben ik hier wijzer van geworden.
Ruben is er nu in begonnen en hij vindt het verhaal tot nu toe ook heel spannend, alleen heeft hij moeite met de Indische woordjes. Dat had ik in het begin ook een beetje, maar merkte als je doorleest, dat er snel na een Indisch woordje of uitdrukking, de Nederlandse versie of uitleg stond. Ik vind het verhaal héél compleet en duidelijk. Ik had hiervoor echt geen idee wie nou wat wilde in die tijd en hoe het zat met die kampen en zo. Het is wel een ingewikkelde kwestie, dus je moet wel opletten. Ik heb de neiging te gaan “snellezen”, maar dat kan hier niet. En los van de ingewikkelde kwestie, heeft het boek bij mij een gevoel achtergelaten, dat ik niet vaak gehad heb. Alleen bij indrukwekkende boeken. Dus die waarbij je je tijdens en na het lezen een beetje ongemakkelijk en verdrietig voelt, maar ook een soort tevredenheid omdat het zo mooi en indrukwekkend is. Dat gevoel dat je, op het werk en tijdens andere bezigheden, alleen maar terug wil naar je boek. Ik denk dat heel veel mensen er echt iets aan hebben. Het heeft een blijvende indruk achtergelaten en ik ben er serieus wijzer van geworden. Alleen maar weer complimenten.
NADINE VAN DENZEN – 40 jaar
Gisteren het boek ontvangen. Bedankt dat u het aan mij heeft opgedragen. Ben meteen begonnen met het te lezen. Heel interessant, het verleden komt bij me terug. Heel goed het leven in het verleden beschreven.
De naam Kokkelink komt mij bekend voor, heeft hij tijdens de Japanse bezetting in het verzet gezeten?
Ik wens u nog veel succes.
ROEL VAN DUIJNE – ca. 90 jaar
Broertje van persoon in boek
Erik, zondag jl. hebben zoon en dochter de passage gelezen waarin het Sorongse gebeuren uit de doeken werd gedaan. Zij hebben nooit geweten wat ik in Nieuw Guinea zoal op mijn kerfstok had. Verbaasd dat die oude, gezagsgetrouwe vader het in zijn jonge jaren heeft gewaagd zijn hoogste baas te bruuskeren waardoor hij ontslag had kunnen krijgen. Maar vreemd genoeg heb ik toen daar geen moment aan gedacht. Later wel. Door het oog van een naald gekropen is het wel geweest. Ik heb mij wel eens afgevraagd of dank zij of ondanks mijn optreden destijds van invloed is geweest voor mijn toekenning van de Koninklijke onderscheiding. De opvolger van de gewezen resident Van Waardenburger, dr. J. van Baal, was van heel ander hout gesneden. Niet autoritair maar collegiaal. En hij heeft zeker mij daarom positief beoordeeld.
MARINUS VAN MARESCH – 99 jaar
Persoon in boek
Ik heb het boek ondertussen uit. Wat heb je het prachtig geschreven. Ik ben echt enorm onder de indruk. Heel veel dingen vallen nu op zijn plaats. Er is echt heel veel meer duidelijk geworden over onze achtergrond. Dank je wel voor het schrijven van dit belangrijke boek. Vol ongeloof heb ik verder het verhaal van jouw vader en moeder gelezen. Ik heb menig traan gelaten. Hoop echt je moeder een keer te mogen ontmoeten.
Mijn moeder praatte heel weinig over de familie. Het bleef een beetje beperkt tot verhalen over oma Becking in Scheveningen. Nu heeft ze uren lang herinneringen opgehaald, maar ook over de persoonlijkheid en struggles van mijn oma (Rosa) gesproken. Ik merk dat het verleden ook op ons invloed heeft gehad. Soms snap ik niet waar bepaalde karaktertrekken vandaan komen, maar ook waarom er zelfs nu nog steeds op een bepaalde manier over Belanda’s wordt gesproken. Zelfs door mij zelf.
Nogmaals heel erg bedankt. Het boek betekent echt heel veel voor mij.
MARTIJN VAN DOOREN – ca. 50 jaar
Wat kan jij mooi schrijven. En wat een verhalen. Dingen die mijn ouders ook gezien en beleefd hebben in Batavia. De kampverhalen kende ik wel, maar zo belicht door jou brengt het de verhalen extra tot leven. Terwijl mijn ouders niet in een jappenkamp hebben gezeten, maar wel alle verhalen hebben meegekregen uit wat ze zagen en hoorden van anderen.
Ik ben nu net klaar met bladzijde 622 en zit met tranen in mijn ogen. Ik voel de pijn, die mijn ouders ook moeten hebben gehad in 1955 …Jij hebt dat bewust meegemaakt in 1962. Verschrikkelijk, maar anderzijds ben ik “jaloers” op de tijd dat jij min of meer zorgeloos kon opgroeien in Nieuw Guinea. Terwijl ik geen eigen herinnering heb aan Indië. Ik ben 30 juni 1953 geboren – ja ik ben zowaar nog iets ouder dan jij – maar in maart 1955 al in Nederland.
Ik heb jouw boek aangeraden aan een klant van mij. Een Belanda mevrouw met veel herinneringen aan Indonesië. Geweldig document, Erik. Een broer en een zus van mij gaan/hebben het boek ook bestellen/besteld, als het goed is.
Met de reis van jouw zus Gerda samen een mooi overzicht. Veel herkenning en veel grappige dingen. Vooral die apen in die populieren, hadden ook mijn broer en ik kunnen zijn. Ik ben ook benieuwd naar de rest wat jij gaat vertellen in jouw volgende boeken. En wat een goed beeld van de verschillende vuren en al het leed wat er is geleden. Jappenkamp, pemuda’s en de Nieuw-Guinea geschiedenis, de stop op de verhuizing daarheen. En het verdriet daarna ook weer. Mijn ouders en wij, kinderen, waren ook te donker om naar Australië te mogen.
Bedankt voor al het uitzoekwerk en delen van jouw familiegeschiedenis en daarmee ook de onze geschiedenis beschrijvend.
LEX PIEROELIE – 67 jaar
Erik Becking kan geweldig goed schrijven. Maar wat een schokkende dingen heeft zijn familie meegemaakt. Dit boek is echt een must voor iedereen.
Ik kon het boek haast niet wegleggen. Wat kan jij goed schrijven.
MENKE DE GROOT
Wat een mooi, leerzaam, schokkend, grappig, betoverend en ontroerend boek. Ik heb gelachen, maar ook zeker een traantje weggepinkt. Ben veel te weten gekomen. Veel zaken had ik ook eerder willen weten. Jammer dat het uit is. Had nog veel meer willen lezen. Mijn respect. Voor je boek en voor je familie.
RUBEN VAN MARIS – 67 jaar
Marinier
Met veel belangstelling heb ik je boek ‘Tussen twee vuren’ gelezen. Wat is het vlot geschreven, met veel detail in een stijl waarin je verwondering en bewondering met elkaar verenigt. Wat heeft je familie veel doorgemaakt! Je kunt daar inderdaad alleen met respect en grote eerbied naar kijken…. Het is niet alleen een familiegeschiedenis, maar ook een uitgebreide beschrijving van de sociale, economische en politieke tijdgeest van toen, zonder daarover al te expliciet te oordelen. Een mooie prestatie, die door gedegen onderzoek, ongetwijfeld emotionele gesprekken en veel en hard werken tot stand is gekomen. Het is een document geworden, dat veel waardering verdient en een zo breed mogelijk publiek. Chapeau!
CAREL BANSE – 64 jaar
Kolonel KLu b.d.
www.banseprojectmanagement.nl
Ik heb net de laatste bladzijde van jouw boek uit. Ik heb het achter elkaar uitgelezen, zo gepakt was ik door het verhaal. Diep onder de indruk van de geschiedenis van jouw familie.
Wat een levenskracht, veerkracht toonden jouw ouders. Ongelooflijk wat zij hebben moeten doormaken. De verschrikkingen die jouw moeder heeft moeten doorstaan tijdens en helemaal na de oorlog.
Mijn moeder heeft ons wel wat verteld over het Jappenkamp en de tijd erna. Jouw moeder en mijn moeder zaten vlak bij elkaar in Ambarawa in het kamp. Ook de moeder van Wouter, (mijn man) heeft in Ambarawa gezeten. Haar meisjesnaam is Otto. In het boek komt ook een juffrouw Otto voor. Wout zijn oudste broer is in Meester Cornelis geboren. Zo toevallig allemaal. Zo zijn er een aantal overeenkomsten.
Ik heb het boek met grote aandacht en respect gelezen. Er zat voor mij zoveel herkenning in, de woorden en gebruiken die mijn moeder ook hanteerde. Je hebt jullie geschiedenis prachtig beschreven met zoveel liefde voor je ouders.
Ik hoop dat veel mensen het zullen lezen zodat er meer begrip komt voor het lijden van de Indische bevolking tijdens en na de Japanse bezetting. Misschien een idee om Mark Rutte een exemplaar te aan te bieden (hij heeft een Indië achtergrond).
Het maakt mij trots dat je mijn vader in dit heroïsche verhaal een prominente plaats hebt gegeven. Zo herkenbaar voor mij dat hij een kerststalletje maakte voor je moeder.
Hij was voor altijd verbonden met Indië, net als jij met Nieuw Guinea.
MARIJKE BENSE-VAN GEFFEN
Dochter van Dick van Geffen, redder van Stans in boek
Ik heb gisterenavond die documentaire gezien, het was prachtig, maar bracht bij mij ook veel emotie op. Ik denk dat het door jouw boek komt. Ik heb het nog niet uit. Ben even gestopt, er kwamen teveel emoties, door al de ontberingen die onze ouders en natuurlijk vele anderen hebben moeten doorstaan, en dan toch nog zo sterk de toekomst tegemoet treden. In ieder geval een mooi verhaal, ga binnenkort verder.
ROBBIE BECKING – 73 jaar
Erik, hierbij wil ik je een groot compliment maken voor het schrijven van dit prachtige boek. ’t Is een dikke pil, maar het leest makkelijk en is boeiend van begin tot eind, vooral omdat ik de familie Becking ken en me daar ook bij betrokken voel.
Ik heb er wel een paar stevige wallen onder m’n ogen aan overgehouden, omdat ik een paar keer tot in de vroege uurtjes heb zitten lezen in je boek. Nog één hoofdstukkie… nou nog ééntje dan en zo begon ’t ineens buiten al licht te worden. Vol spanning zie ik je volgende boek tegemoet.
TRUUS VAN DEN BERG – 80 jaar
Het boek was boeiend maar ook intens verdrietig om te lezen. Verschrikkelijk wat je ouders, familie en jullie hebben meegemaakt.
KITTY ZUIDHOEK – 60 jaar
Je boek in een paar dagen gelezen. Ongelofelijk wat er allemaal in jullie persoonlijke- en familieleven gebeurd is. Heel goed geschreven, en vooral hoe die typische familie sfeer is weergegeven zoals die was in die tijd in Indië en Nieuw Guinea.
Alhoewel ‘belanda’ pur sang heb ik me vanaf het eerste moment dat ik in Nieuw Guinea in kontakt kwam met m´n latere vrienden van het DETA circuit, me altijd bij hen heel senang gevoeld. Het warme onthaal binnen de familie en het altijd klaar staan met een warme hap rijst met kleine inktvisjes uit blik zal ik nooit vergeten. En iedereen deelde daarin mee. De indo zoals ik ze leerde kennen en waarderen waren enorm betrouwbare mensen, alhoewel nooit precies op tijd (typisch Hollands natuurlijk!!!), maar waar ontegenzeggelijk altijd alles mogelijk was. Ook in mijn tijd in Hollandia (1959-aug. 1960) haalden ze nog van alles en nog wat uit de bush om hun jeeps en andere vervoersmiddelen te kunnen repareren. Het leefde allemaal weer voor me.
Later in mijn tijd in Nieuw Guinea kwam ik in Tanah Merah en de naam Becking zweefde nog steeds rond. Ik las natuurlijk het boek van Dr. Schoonheyt en laatst ook een boek dat een van de gevangenen schreef en dat je mogelijkerwijs kent: ‘Vijftien jaar Boven-Digoel, van I.F.M. Salim. Ze spreken beiden positief en lovend over je grootvader.
Wat me het meeste trof uit je boek was natuurlijk het Indië verhaal. Wat een leven en lijden. Het is te hopen dat de vele negatieve herinneringen vervagen bij de gedachten aan hoe mooi, lieflijk en vooral onbezorgd het leven daar kon zijn.
En last but not least, de treurige houding van de Hollanders. Hoe ze de inlanders behandeld hebben en vooral hoe ze daarna diegenen die hen hielpen tegen de Jappen en de ploppers en daarna bij het opbouwen van Nieuw-Guinea, volledig in de steek lieten. Het typische afschuiven van verantwoordelijkheid, het niet willen nemen van beslissingen die mogelijk een douw van boven zou kunnen betekenen. Mensen die je door dik en dun trouw waren in de steek laten was wel het meest navrante van deze houding. Ik heb er geen goed woord voor over. De Nederlandse mentaliteit is en was er een van onverdedigbare schaamteloze christelijke zuinigheid. Maar ook van lafheid en van een zonder krachtig tegenvuur toegeven aan de wensen van de internationale politiek (lees USA e.a). We hebben de dramatische afloop ook in Nieuw Guinea gezien. De Papoea’s zijn alleen gelaten, zonder meer, zonder een krimp te geven. En de grote Amerikaanse mijncomps hebben zich inmiddels al jarenlang in NG gevestigd en roven het eiland leeg.
Zelf heb ik op het laatste moment voor ons definitieve vertrek uit Merauke (aug/sept 1962) nog enkele maanden op het residentie kantoor aldaar gewerkt. Ik moest toen de Indo families en families van andere bevolkingsgroepen die met de Hollanders indertijd vanuit Indië middels allerlei schone beloften meegelokt waren naar Nieuw Guinea, van een inreisvisum voor Holland voorzien. Tenminste als ze daarvoor in aanmerking kwamen. Daar waren uiteraard strikte regels voor, die het voor de meesten van hen vrijwel onmogelijk maakten daaraan te voldoen en die dus werden afgewezen, of afgewezen moesten worden. Echter, daar de bureaucratische controles niet meer functioneerden kon ik domweg bij iedere aanvraag het visum afgeven. Ik heb er niet één geweigerd en het is te hopen dat ze allemaal in Holland zijn aangekomen.
Het lezen van je boek heeft me veel schaamrood bezorgd. Hartelijk dank.
GUILLERMO (WIM) VAN DE WAAL
Oud-bestuursambtenaar Nieuw-Guinea