Beste Erik,

Ik ben zeer benieuwd naar je boek en zal het gauw bestellen,

Een verre neef

BOB BECKING

Dag Eric, Bedankt voor je brief; ik ben degene die het minibiebje in de tuin heeft staan. Ik heb je brief ontvangen van de buren van nr. 15, het heeft dus even geduurd voordat deze bij te recht is gekomen. En wat een wonderlijk verhaal heb je me geschreven; dankjewel! Ben wel benieuwd of het boek je ook gebracht heeft wat je er van hoopte? En nog iets geks; ik heb veel papyrusplantjes gehad en stekte ze altijd door het pluutje af te knippen, daarna de blaadjes tot 3 cm af te knippen en deze omgedraaid op een schoteltje te zetten. Lukt altijd. Ik hoop dat je hier wat aan hebt, vriendelijke groet, Edith

EDITH PETERS

Beste Heer Becking ,

Ik vind "Tussen twee vuren" een geweldig boek en ik heb het achter mekaar uitgelezen .Vol bewondering hoop ik dat er vele drukken mogen volgen ( met een genealogie , dat zou wel handig zijn in mijn ogen ) ,

U veel succes toe wensend , hartelijke groet , Michiel Alma

( moeder , Salatiga , 1904 , grootvader , KNIL )

J. MICHIEL ALMA

Ik heb je mooie, vergevende boek nog niet uit, maar op je aanraden alvast wel hoofdstuk IV & V gelezen. Mijn eerste reaktie:
Chapeau! Het is m.i. een boeiend en filmisch familie epos geworden, gebaseerd op ware feiten. Hoe kom je daar aan, je was daar immers nog kind? Je hebt betoel schrijverstalent. Overzichtelijke opbouw, de lezer wordt continue bij de les gehouden, verrassende wendingen bij tijd en wijle en een goed inzicht verschaffend in het avontuurlijke doch zware leven van de eerste pioniers op NG. Voor mij zóóó herkenbaar.
Zoals ik zei, ons verhaal kan niet vaak genoeg worden verteld, voor een juist begrip van wat en wie wij NG Indo's zijn. Van onze kant doen wij onze stinkende best om zo goed als mogelijk in een voor ons zo onnatuurlijke habitat te assimileren, van de andere kant merken we vaak alleen maar onbegrip en worden we weggezet als economisch vluchteling of arbeidsmigrant. Gek genoeg ervaar ik dat juist het sterkst nadat ik met een Nederlands meisje was getrouwd.
Uit de lessen van mijn ouders heb ik wel geleerd, dat in wat voor situatie je ook terecht komt, je altijd "Yin & Yang" voor ogen moet houden en er gewoon altijd het beste van moet maken. Want het leven is een uniek geschenk, mooier is er niet.
Nogmaals bedankt,

JOHN VOOGT

Het boek Tussen Twee Vuren van Erik Becking is een must voor iedereen, die het werkelijke complexe verhaal van het einde van Nederlands Indië en het ontstaan van Indonesië wil kennen. Met deze kennis zal je voor altijd anders kijken naar de eenzijdige belichting, waarmee tot nu toe vaak het verhaal van de Oost verteld wordt.

LEX PIEROELIE

WAS MACHST DU GERADE?
Ja, was mache ich gerade?

Ik ben bezig in een prachtig boek te lezen. Het heet "TUSSEN TWEE VUREN" en is geschreven door ERIK BECKING. Ik woon in Duitsland en kreeg de tip van een nichtje van me, uit Nederland. Zij kent mijn verleden en zei: "Mia, dit boek móét je bestellen, het verhaal zal jou héél erg interesseren!"

Nou, en dat doet het en HOE!

Mijn moeder, Nederlandse, en mijn vader, half Indonesisch, kwart Nederlands en kwart Chinees, woonden in Jakarta, Batavia heette het toen, heel vredig en gelukkig.

En toen in 1941 begon de ellende! De Jappen vielen Indonesië binnen en een verschrikkelijke oorlogstijd begon!
Ik weet van mijn ouders maar heel weinig over die tijd, want het was voor hun zo`n trauma, dat ze er bijna nooit iets over wilden vertellen. Maar dat "beetje", dat ze vertelden past zo overweldigend bij het verhaal, dat Erik Becking vertelt!

En wat ik tot nu toe gelezen heb, dat alleen al, zal beslist iedereen, die ook maar een béétje interesse heeft in de eigen Nederlandse geschiedenis interesseren! Het is zo`n eerlijk, open en geschiedkundig gefundeerd verhaal over zijn familie en die oorlog in Indonesië, werkelijk prachtig en aangrijpend.

MENSEN, LEES HET!! Het is dé kans om van een OOGGETUIGE het eigen verleden van Nederland en de vreselijke oorlogsgebeurtenissen te leren kennen.

Ik ga verder lezen, volgende keer schrijf ik er meer over, tot dan!

MIA LAHAYE

wachtmeester 1kl breukhoven, fijn dat ik je gevonden heb hier, heb gedient met erik becking, een top militair met heel groote ambities die hij waar heeftgemaakt.

Je boek in een paar dagen gelezen. Ongelofelijk wat er allemaal in jullie persoonlijke- en familieleven gebeurd is. Heel goed geschreven, en vooral hoe die typische familie sfeer is weergegeven zoals die was in die tijd in Indië en Nieuw Guinea.

Alhoewel ‘belanda’ pur sang heb ik me vanaf het eerste moment dat ik in Nieuw Guinea in kontakt kwam met m´n latere vrienden van het DETA circuit, me altijd bij hen heel senang gevoeld. Het warme onthaal binnen de familie en het altijd klaar staan met een warme hap rijst met kleine inktvisjes uit blik zal ik nooit vergeten. En iedereen deelde daarin mee. De indo zoals ik ze leerde kennen en waarderen waren enorm betrouwbare mensen, alhoewel nooit precies op tijd (typisch Hollands natuurlijk!!!), maar waar ontegenzeggelijk altijd alles mogelijk was. Ook in mijn tijd in Hollandia (1959-aug. 1960) haalden ze nog van alles en nog wat uit de bush om hun jeeps en andere vervoersmiddelen te kunnen repareren. Het leefde allemaal weer voor me.

Later in mijn tijd in Nieuw Guinea kwam ik in Tanah Merah en de naam Becking zweefde nog steeds rond. Ik las natuurlijk het boek van Dr. Schoonheyt en laatst ook een boek dat een van de gevangenen schreef en dat je mogelijkerwijs kent: ‘Vijftien jaar Boven-Digoel, van I.F.M. Salim. Ze spreken beiden positief en lovend over je grootvader.

Wat me het meeste trof uit je boek was natuurlijk het Indië verhaal. Wat een leven en lijden. Het is te hopen dat de vele negatieve herinneringen vervagen bij de gedachten aan hoe mooi, lieflijk en vooral onbezorgd het leven daar kon zijn.

En last but not least, de treurige houding van de Hollanders. Hoe ze de inlanders behandeld hebben en vooral hoe ze daarna diegenen die hen hielpen tegen de Jappen en de ploppers en daarna bij het opbouwen van Nieuw-Guinea, volledig in de steek lieten. Het typische afschuiven van verantwoordelijkheid, het niet willen nemen van beslissingen die mogelijk een douw van boven zou kunnen betekenen. Mensen die je door dik en dun trouw waren in de steek laten was wel het meest navrante van deze houding. Ik heb er geen goed woord voor over. De Nederlandse mentaliteit is en was er een van onverdedigbare schaamteloze christelijke zuinigheid. Maar ook van lafheid en van een zonder krachtig tegenvuur toegeven aan de wensen van de internationale politiek (lees USA e.a). We hebben de dramatische afloop ook in Nieuw Guinea gezien. De Papoea’s zijn alleen gelaten, zonder meer, zonder een krimp te geven. En de grote Amerikaanse mijncomps hebben zich inmiddels al jarenlang in NG gevestigd en roven het eiland leeg.

Zelf heb ik op het laatste moment voor ons definitieve vertrek uit Merauke (aug/sept 1962) nog enkele maanden op het residentie kantoor aldaar gewerkt. Ik moest toen de Indo families en families van andere bevolkingsgroepen die met de Hollanders indertijd vanuit Indië middels allerlei schone beloften meegelokt waren naar Nieuw Guinea, van een inreisvisum voor Holland voorzien. Tenminste als ze daarvoor in aanmerking kwamen. Daar waren uiteraard strikte regels voor, die het voor de meesten van hen vrijwel onmogelijk maakten daaraan te voldoen en die dus werden afgewezen, of afgewezen moesten worden. Echter, daar de bureaucratische controles niet meer functioneerden kon ik domweg bij iedere aanvraag het visum afgeven. Ik heb er niet één geweigerd en het is te hopen dat ze allemaal in Holland zijn aangekomen.

Het lezen van je boek heeft me veel schaamrood bezorgd. Hartelijk dank.

GUILLERMO (WIM) VAN DE WAAL
Oud-bestuursambtenaar Nieuw-Guinea

Erik, hierbij wil ik je een groot compliment maken voor het schrijven van dit prachtige boek. ’t Is een dikke pil, maar het leest makkelijk en is boeiend van begin tot eind, vooral omdat ik de familie Becking ken en me daar ook bij betrokken voel.

Ik heb er wel een paar stevige wallen onder m’n ogen aan overgehouden, omdat ik een paar keer tot in de vroege uurtjes heb zitten lezen in je boek. Nog één hoofdstukkie… nou nog ééntje dan en zo begon ’t ineens buiten al licht te worden. Vol spanning zie ik je volgende boek tegemoet.

TRUUS VAN DEN BERG – 80 jaar

Met veel belangstelling heb ik je boek ‘Tussen twee vuren’ gelezen. Wat is het vlot geschreven, met veel detail in een stijl waarin je verwondering en bewondering met elkaar verenigt. Wat heeft je familie veel doorgemaakt! Je kunt daar inderdaad alleen met respect en grote eerbied naar kijken…. Het is niet alleen een familiegeschiedenis, maar ook een uitgebreide beschrijving van de sociale, economische en politieke tijdgeest van toen, zonder daarover al te expliciet te oordelen. Een mooie prestatie, die door gedegen onderzoek, ongetwijfeld emotionele gesprekken en veel en hard werken tot stand is gekomen. Het is een document geworden, dat veel waardering verdient en een zo breed mogelijk publiek. Chapeau!

CAREL BANSE – 64 jaar
Kolonel KLu b.d.
www.banseprojectmanagement.nl