Gastenboek

Schrijf een nieuw bericht voor het Gastenboek

 
 
 
 
 
 
 
Velden gemarkeerd met * zijn verplicht.
Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
Het kan zijn dat uw bericht pas zichtbaar wordt in het gastenboek nadat we het beoordeeld hebben.
We behouden het recht voor berichten te wijzigen, te verwijderen of niet te publiceren.
30 berichten.
xandra robbe xandra robbe uit Den Haag schreef op 2 maart 2022 om 16:55
Lieve Erik

Wat een boek heb jij geschreven! Het heeft me de winter doorgesleept.!
Het was alsof ik naast jou en je familieleden/kameraden liep zo echt uit het hart geschreven.Zo'n verhaal moet gedeeld worden….
In januari 2020 ben ik gelukkig nog in Biak geweest. Ik wilde in de voetsporen van mijn vader lopen ,die rond 1957,1958 daar als Marinier is geweest.
Hij is op 7 juli 1959 overleden (3 weken vóór mijn geboorte) en omdat voor mijn moeder alles uit de Oost taboe was (ze heeft de foto's zelfs weggegooid),heeft dit boek me dingen verteld,die mijn vader me niet heeft kunnen vertellen.
Ik ben heel dankbaar dat ik dit monument 'toevallig' tegenkwam in een digitale nieuwsbrief.
Terima kasih banyak.
P.s. wat was er met je broer Charles?

lieve groeten,
XANDRA ROBBE
Bob Becking Bob Becking schreef op 27 februari 2022 om 22:38
Beste Erik,

Ik ben zeer benieuwd naar je boek en zal het gauw bestellen,

Een verre neef

BOB BECKING
Mady van Knippenberg Mady van Knippenberg schreef op 13 februari 2022 om 17:26
Lieve Erik,

Een kanjer van een boek. Bepaalde gebeurtenissen zijn pijnlijk herkenbaar voor mij.
Als mensen zeggen dat de periode 1945-1949 een "foute oorlog" was dan vraag ik mij af hoeveel meer van onze familieleden de dood ingedreven hadden moeten worden.
Ook ik ben de Nederlandse soldaten dankbaar dat ze mensenlevens hebben willen redden.
Jouw boek is heel geschikt voor onderricht in deze – bij velen onbekende -periode van onze vaderlandse geschiedenis.
Door jouw familiegeschiedenis te delen toon je op indringende wijze dat de geschiedenis zoveel dieper gaat.
Tot slot dank je dat ik mijn emoties de vrije loop kon laten gaan bij het lezen.

MADY VAN KNIPPENBERG
Edith Peters Edith Peters uit Nijmegen schreef op 28 september 2021 om 18:36
Dag Eric, Bedankt voor je brief; ik ben degene die het minibiebje in de tuin heeft staan. Ik heb je brief ontvangen van de buren van nr. 15, het heeft dus even geduurd voordat deze bij te recht is gekomen. En wat een wonderlijk verhaal heb je me geschreven; dankjewel! Ben wel benieuwd of het boek je ook gebracht heeft wat je er van hoopte? En nog iets geks; ik heb veel papyrusplantjes gehad en stekte ze altijd door het pluutje af te knippen, daarna de blaadjes tot 3 cm af te knippen en deze omgedraaid op een schoteltje te zetten. Lukt altijd. Ik hoop dat je hier wat aan hebt, vriendelijke groet, Edith

EDITH PETERS
Marjo Dohmen Marjo Dohmen uit Vlodrop schreef op 31 augustus 2021 om 15:53
Dag Erik,

Ik kocht uw boek 'Tussen twee Vuren' en ben nu halverwege. Een moeilijke tocht, omdat alles voor mij vreemd en soms verwarrend is. De plaatsnamen, de vele personages en verschillende namen van de personen in het boek, de sprongen in de tijd, en vooral ook de veelheid aan gebeurtenissen. Toch kan ik niet stoppen met lezen. Ik wil weten wat er gebeurd is destijds. In welke chaos mijn zachtmoedige, argeloze vader als oorlogsvrijwilliger terechtkwam, met welk geweld hij geconfronteerd werd. Hij wilde mensen gaan helpen, zonder de politieke achtergrond en werkelijke reden van de missie te kennen. Gedesillusioneerd en getraumatiseerd kwam hij in 1948 terug. Hij vertelde nooit iets, maar in zijn ogen stond het verhaal van Indië geschreven, tot zijn laatste dag. En ook zijn heimwee naar de mooie natuur, de geluiden, de geuren. Hij verliet Indië, maar Indië heeft hem nooit verlaten.

Mogen ooit alle volkeren met respect voor elkaar in vrede samenleven. Alles wat leeft, heeft recht van bestaan, anders was het er niet.

MARJO DOHMEN
J.Michiel Alma J.Michiel Alma schreef op 12 augustus 2021 om 16:15
Beste Heer Becking ,

Ik vind "Tussen twee vuren" een geweldig boek en ik heb het achter mekaar uitgelezen .Vol bewondering hoop ik dat er vele drukken mogen volgen ( met een genealogie , dat zou wel handig zijn in mijn ogen ) ,

U veel succes toe wensend , hartelijke groet , Michiel Alma

( moeder , Salatiga , 1904 , grootvader , KNIL )

J. MICHIEL ALMA
Lenie den Hertog-Groen Lenie den Hertog-Groen uit Wapenveld schreef op 7 juli 2021 om 09:47
Lieve Erik Becking,

Ook al ken ik je niet persoonlijk toch schrijf ik “lieve” Erik want na het lezen van je prachtige boek, zowel de binnenkant als de buitenkant, heb ik het gevoel dat je een lieve man bent. Je hebt echt zó goed beschreven over wat jouw familie en jij zelf hebben meegemaakt. Ik was even terug op Nieuw Guinea waar ik in 1950 als 10-jarig meisje met mijn ouders en drie zusjes in Sorong ging wonen. Daarvoor woonden we drie jaar op Tarakan en Balikpapan. Ik herinner me dat ik tijdens een tocht in het oerwoud een lijk heb zien hangen. Dat vergeet je nooit meer. Ik heb ook heel goede herinneringen aan de papoea’s. Jouw boek heeft me veel goede herinneringen bezorgd maar ook meer besef over hoe moeilijk de Indo’s het in Indië hebben gehad. Terima kasih banyak

LENIE DEN HARTOG-GROEN
John Voogt John Voogt uit Bobeldijk schreef op 17 mei 2021 om 14:26
Ik heb je mooie, vergevende boek nog niet uit, maar op je aanraden alvast wel hoofdstuk IV & V gelezen. Mijn eerste reaktie:
Chapeau! Het is m.i. een boeiend en filmisch familie epos geworden, gebaseerd op ware feiten. Hoe kom je daar aan, je was daar immers nog kind? Je hebt betoel schrijverstalent. Overzichtelijke opbouw, de lezer wordt continue bij de les gehouden, verrassende wendingen bij tijd en wijle en een goed inzicht verschaffend in het avontuurlijke doch zware leven van de eerste pioniers op NG. Voor mij zóóó herkenbaar.
Zoals ik zei, ons verhaal kan niet vaak genoeg worden verteld, voor een juist begrip van wat en wie wij NG Indo's zijn. Van onze kant doen wij onze stinkende best om zo goed als mogelijk in een voor ons zo onnatuurlijke habitat te assimileren, van de andere kant merken we vaak alleen maar onbegrip en worden we weggezet als economisch vluchteling of arbeidsmigrant. Gek genoeg ervaar ik dat juist het sterkst nadat ik met een Nederlands meisje was getrouwd.
Uit de lessen van mijn ouders heb ik wel geleerd, dat in wat voor situatie je ook terecht komt, je altijd "Yin & Yang" voor ogen moet houden en er gewoon altijd het beste van moet maken. Want het leven is een uniek geschenk, mooier is er niet.
Nogmaals bedankt,

JOHN VOOGT
Othilde Drost-Siersema Othilde Drost-Siersema schreef op 14 april 2021 om 17:02
Chapeau! Voor je bijdrage om een stuk geschiedenis te behouden en zijn plek veilig te stellen zodat het nooit in de vergetelheid zal raken. Je gedrevenheid en doorzettingsvermogen is bewonderingswaardig en verdient alle lof 👍🏼💖
Veel succes met de verkoop. Welke geschiedenisleraar neemt de handschoen op om dit stuk geschiedenis te behandelen?!

OTHILDE DROST-SIERSEMA
Lex Pieroelie Lex Pieroelie schreef op 11 april 2021 om 07:19
Het boek Tussen Twee Vuren van Erik Becking is een must voor iedereen, die het werkelijke complexe verhaal van het einde van Nederlands Indië en het ontstaan van Indonesië wil kennen. Met deze kennis zal je voor altijd anders kijken naar de eenzijdige belichting, waarmee tot nu toe vaak het verhaal van de Oost verteld wordt.

LEX PIEROELIE
Annette van der Meer Annette van der Meer schreef op 13 februari 2021 om 08:38
Dit boek zou uitermate geschikt zijn als lesmateriaal op de scholen!

Het is schrijver Erik Becking uitermate goed gelukt om
deze geschiedenis, die bijna met geen pen te beschrijven is, op papier te zetten. Als lezer duik je regelrecht de gebeurtenissen in die plaatsvonden in voormalig Nederlands Indië.

Becking's sterkste kant is juist het belichten van álle kanten van deze vréselijke jaren en soms moet je het boek even wegleggen omdat je door het geschrevene tot tranen toe geroerd bent…

Wat zal dit alles een impact gehad hebben op iedereen die dit meegemaakt heeft!

Door dit boek krijg je nog meer respect voor de generatie die zich hier doorheen heeft moeten worstelen en het voor hun kinderen en kleinkinderen grote gevolgen moet hebben gehad!

Dank Erik voor dit boek! Wat heb jij hiermee recht gedaan aan alle betrokkenen…

ANETTE VAN DER MEER
Mia Lahaye Mia Lahaye schreef op 13 februari 2021 om 07:00
WAS MACHST DU GERADE?
Ja, was mache ich gerade?

Ik ben bezig in een prachtig boek te lezen. Het heet "TUSSEN TWEE VUREN" en is geschreven door ERIK BECKING. Ik woon in Duitsland en kreeg de tip van een nichtje van me, uit Nederland. Zij kent mijn verleden en zei: "Mia, dit boek móét je bestellen, het verhaal zal jou héél erg interesseren!"

Nou, en dat doet het en HOE!

Mijn moeder, Nederlandse, en mijn vader, half Indonesisch, kwart Nederlands en kwart Chinees, woonden in Jakarta, Batavia heette het toen, heel vredig en gelukkig.

En toen in 1941 begon de ellende! De Jappen vielen Indonesië binnen en een verschrikkelijke oorlogstijd begon!
Ik weet van mijn ouders maar heel weinig over die tijd, want het was voor hun zo`n trauma, dat ze er bijna nooit iets over wilden vertellen. Maar dat "beetje", dat ze vertelden past zo overweldigend bij het verhaal, dat Erik Becking vertelt!

En wat ik tot nu toe gelezen heb, dat alleen al, zal beslist iedereen, die ook maar een béétje interesse heeft in de eigen Nederlandse geschiedenis interesseren! Het is zo`n eerlijk, open en geschiedkundig gefundeerd verhaal over zijn familie en die oorlog in Indonesië, werkelijk prachtig en aangrijpend.

MENSEN, LEES HET!! Het is dé kans om van een OOGGETUIGE het eigen verleden van Nederland en de vreselijke oorlogsgebeurtenissen te leren kennen.

Ik ga verder lezen, volgende keer schrijf ik er meer over, tot dan!

MIA LAHAYE
Queenie Couzijn Queenie Couzijn schreef op 23 januari 2021 om 08:52
In mijn beleving verdient het boek Tussen twee Vuren van Erik Becking ook een plek in deze rij van aangeprezen boeken. Voor mij persoonlijk hét boek om gelezen te worden met betrekking tot de informatie over de Indonesische Dekolonisatie-oorlog. Voor het totaal beeld is een breed spectrum van informatie nodig, zeker voor hen die nauw betrokken zijn via een vader, een oom en een broer. Voor mij een 'bijbel' over een persoonlijke geschiedenis ten tijde van de WWII in Azië.

Tussen twee Vuren.
De familie van Erik Becking vocht aan beide zijden in de Indonesische Dekolonisatie-oorlog.
Zijn boek ‘Tussen twee Vuren’ is het verhaal van binnen uit, waarbij álle aspecten van deze ingewikkelde broederoorlog èn de naweeën, worden belicht.

De genoemde Belgische schrijver geniet op dit moment terecht veel aandacht voor een soortgelijk verhaal; het boek Tussen twee Vuren verdient minstens evenveel aandacht maar door omstandigheden (Covid-19) ligt het niet in de boekwinkels.

Gesigneerde exemplaren van dit bijzondere boek – een ‘must’ voor iedere geïnteresseerde – is wél te koop via de website www.opapoea.nl.

QUEENIE COUZIJN
johan breukhoven johan breukhoven uit rm valcea roemenien schreef op 10 december 2020 om 22:56
wachtmeester 1kl breukhoven, fijn dat ik je gevonden heb hier, heb gedient met erik becking, een top militair met heel groote ambities die hij waar heeftgemaakt.
John 'Paatje"' Bruininga John 'Paatje"' Bruininga uit Wijk Bij Duurstede schreef op 5 oktober 2020 om 09:55
Beste Erik,
Zeer vereerd dat ik in je Gastenboek mag schrijven, door jou boek is het verleden van Nieuw-Guinea voor hen die met veel Bloed zweet en tranen in dat mooi land hebben geleefd … alleen hen die het hebben meegemaakt kunnen het op waarde schatten en daarom prijkt hij niet in mijn boekenkast maar als zichtbaar teken van mijn verleden daar waar het hoort Op de Salontafel.. Massa dankie… Groet van een DETA-BOY. 1950- 1956..
Guillermo (Wim) van de Waal Guillermo (Wim) van de Waal schreef op 4 oktober 2020 om 12:22
Je boek in een paar dagen gelezen. Ongelofelijk wat er allemaal in jullie persoonlijke- en familieleven gebeurd is. Heel goed geschreven, en vooral hoe die typische familie sfeer is weergegeven zoals die was in die tijd in Indië en Nieuw Guinea.

Alhoewel ‘belanda’ pur sang heb ik me vanaf het eerste moment dat ik in Nieuw Guinea in kontakt kwam met m´n latere vrienden van het DETA circuit, me altijd bij hen heel senang gevoeld. Het warme onthaal binnen de familie en het altijd klaar staan met een warme hap rijst met kleine inktvisjes uit blik zal ik nooit vergeten. En iedereen deelde daarin mee. De indo zoals ik ze leerde kennen en waarderen waren enorm betrouwbare mensen, alhoewel nooit precies op tijd (typisch Hollands natuurlijk!!!), maar waar ontegenzeggelijk altijd alles mogelijk was. Ook in mijn tijd in Hollandia (1959-aug. 1960) haalden ze nog van alles en nog wat uit de bush om hun jeeps en andere vervoersmiddelen te kunnen repareren. Het leefde allemaal weer voor me.

Later in mijn tijd in Nieuw Guinea kwam ik in Tanah Merah en de naam Becking zweefde nog steeds rond. Ik las natuurlijk het boek van Dr. Schoonheyt en laatst ook een boek dat een van de gevangenen schreef en dat je mogelijkerwijs kent: ‘Vijftien jaar Boven-Digoel, van I.F.M. Salim. Ze spreken beiden positief en lovend over je grootvader.

Wat me het meeste trof uit je boek was natuurlijk het Indië verhaal. Wat een leven en lijden. Het is te hopen dat de vele negatieve herinneringen vervagen bij de gedachten aan hoe mooi, lieflijk en vooral onbezorgd het leven daar kon zijn.

En last but not least, de treurige houding van de Hollanders. Hoe ze de inlanders behandeld hebben en vooral hoe ze daarna diegenen die hen hielpen tegen de Jappen en de ploppers en daarna bij het opbouwen van Nieuw-Guinea, volledig in de steek lieten. Het typische afschuiven van verantwoordelijkheid, het niet willen nemen van beslissingen die mogelijk een douw van boven zou kunnen betekenen. Mensen die je door dik en dun trouw waren in de steek laten was wel het meest navrante van deze houding. Ik heb er geen goed woord voor over. De Nederlandse mentaliteit is en was er een van onverdedigbare schaamteloze christelijke zuinigheid. Maar ook van lafheid en van een zonder krachtig tegenvuur toegeven aan de wensen van de internationale politiek (lees USA e.a). We hebben de dramatische afloop ook in Nieuw Guinea gezien. De Papoea’s zijn alleen gelaten, zonder meer, zonder een krimp te geven. En de grote Amerikaanse mijncomps hebben zich inmiddels al jarenlang in NG gevestigd en roven het eiland leeg.

Zelf heb ik op het laatste moment voor ons definitieve vertrek uit Merauke (aug/sept 1962) nog enkele maanden op het residentie kantoor aldaar gewerkt. Ik moest toen de Indo families en families van andere bevolkingsgroepen die met de Hollanders indertijd vanuit Indië middels allerlei schone beloften meegelokt waren naar Nieuw Guinea, van een inreisvisum voor Holland voorzien. Tenminste als ze daarvoor in aanmerking kwamen. Daar waren uiteraard strikte regels voor, die het voor de meesten van hen vrijwel onmogelijk maakten daaraan te voldoen en die dus werden afgewezen, of afgewezen moesten worden. Echter, daar de bureaucratische controles niet meer functioneerden kon ik domweg bij iedere aanvraag het visum afgeven. Ik heb er niet één geweigerd en het is te hopen dat ze allemaal in Holland zijn aangekomen.

Het lezen van je boek heeft me veel schaamrood bezorgd. Hartelijk dank.

GUILLERMO (WIM) VAN DE WAAL
Oud-bestuursambtenaar Nieuw-Guinea
Kitty Zuidhoek Kitty Zuidhoek schreef op 4 oktober 2020 om 12:22
Het boek was boeiend maar ook intens verdrietig om te lezen. Verschrikkelijk wat je ouders, familie en jullie hebben meegemaakt.

KITTY ZUIDHOEK – 60 jaar
Truus van den Berg Truus van den Berg schreef op 4 oktober 2020 om 12:21
Erik, hierbij wil ik je een groot compliment maken voor het schrijven van dit prachtige boek. ’t Is een dikke pil, maar het leest makkelijk en is boeiend van begin tot eind, vooral omdat ik de familie Becking ken en me daar ook bij betrokken voel.

Ik heb er wel een paar stevige wallen onder m’n ogen aan overgehouden, omdat ik een paar keer tot in de vroege uurtjes heb zitten lezen in je boek. Nog één hoofdstukkie… nou nog ééntje dan en zo begon ’t ineens buiten al licht te worden. Vol spanning zie ik je volgende boek tegemoet.

TRUUS VAN DEN BERG – 80 jaar
Robbie Becking Robbie Becking schreef op 4 oktober 2020 om 12:20
Ik heb gisterenavond die documentaire gezien, het was prachtig, maar bracht bij mij ook veel emotie op. Ik denk dat het door jouw boek komt. Ik heb het nog niet uit. Ben even gestopt, er kwamen teveel emoties, door al de ontberingen die onze ouders en natuurlijk vele anderen hebben moeten doorstaan, en dan toch nog zo sterk de toekomst tegemoet treden. In ieder geval een mooi verhaal, ga binnenkort verder.

ROBBIE BECKING – 73 jaar
Carel Banse Carel Banse schreef op 4 oktober 2020 om 12:18
Met veel belangstelling heb ik je boek ‘Tussen twee vuren’ gelezen. Wat is het vlot geschreven, met veel detail in een stijl waarin je verwondering en bewondering met elkaar verenigt. Wat heeft je familie veel doorgemaakt! Je kunt daar inderdaad alleen met respect en grote eerbied naar kijken…. Het is niet alleen een familiegeschiedenis, maar ook een uitgebreide beschrijving van de sociale, economische en politieke tijdgeest van toen, zonder daarover al te expliciet te oordelen. Een mooie prestatie, die door gedegen onderzoek, ongetwijfeld emotionele gesprekken en veel en hard werken tot stand is gekomen. Het is een document geworden, dat veel waardering verdient en een zo breed mogelijk publiek. Chapeau!

CAREL BANSE – 64 jaar
Kolonel KLu b.d.
www.banseprojectmanagement.nl
Scroll naar boven